عاشق نمی‌شوی که ببینی چه می‌کشم                                       

                در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم

بیچاره من که ساخته از آب و آتشم                                                 

                                   با عقل آب عشق به یک جو نمی‌رود

صبح است و سیل اشک به خون شسته بالشم                             

   دیشب سرم به بالش ناز وصال و باز

عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم                                                 

        پروانه را شکایتی از جور شمع نیست  

شاهد شو ای شرار محبت که بی‌غشم                                            

    خلقم به روی  زرد بخندند و باک نیست

جز در هوای زلف تو دارد مشوشم                                                       

   باور مکن که طعنه‌ی طوفان روزگار

با کس فرو نیاورد این طبع سرکشم

سروی شدم به دولت آزادگی که سر

لب میگزد چو غنچه‌ی خندان که خامشم

 دارم چو شمع سر غمش بر سر

 زبانای آفتاب دلکش و ماه پری‌وشم

                                     هر شب چو ماهتاب به بالین من بتاب

تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم

  لب بر لبم بنه بنوازش دمی چونی

این کار تست من همه جور تو می‌کشم   

 ساز صبا به ناله شبی گفت شهریار